Çocuk

Sevgili Deve,

Dinle bir şunu:

Bir çocuk var, 3, 4 belki de 5. sınıf öğrencisi, çocuklara küfredip ara sıra dövse de sınıf öğretmenini sevdi. Çocuk , saf, kim bilir nesini sevdi öğretmeninin. Belki güçlü duruşuna, saçlarına hayrandı, belki de gerçekten bir şeyler öğretti çocuğa. Bir gün atıldı öğretmeni okuldan. Biri şikayet etmiş çocuğumu dövmüş bilmemne yapmış diye. Çok ilginç bu şikayeti de ciddiye alıp atmışlar öğretmeni. Kim bilir kaç çocuk sıra dayağında umudunu, cesaretini yitirdi de dayağı atanlar yaşlı solucanlar olup da ayrıldılar okuldan. Neyse... Bizim çocuk sevmişti ya öğretmeni, üzülmüş öğretmeni gidince okula ilgisini kaybetmiş. İşin kötüsü yeni öğretmen bulunamadığı için başka bir sınıfla derslerini yapıyorlarmış artık. Otuz artı Otuz Altmış kişi, bir sınıfta... Bundan sonra çocuk, ders çalışmamaya, ders konusunda annesine yalan söylemeye başlamış..

Bu hikayeyi çocuğun annesinden, kadının çaresizliğine, 'elden ne gelir'ciliğine tek söz edememenin tıkanmışlığıyla dinledim. Ne dersin ki kadına, kocası fıtık olmuş çocuklarını besleyebilmek için gece gündüz çalışıyor.. Farkındayım duygu sömürüsü oldu yazdıklarım.. Ama işte durum da bu, olan bu; duyguları, arzuları, heyecanları sömüren, inançsız insanların çocuklarını kör topal yetiştiren bu düzen mi, sistem mi her ne boksa, her ne dönüyorsa içine ettiğimin dünyasında, devenin sırtına her geçen gün yeni yükler atıyor, yavşak bir bedevinin rahatlığıyla.

Ne yapmalı diye bir sordun mu kendine?

Sordun deve sordun. Çektiğin zifir dolu her nefeste, yüz kere, bin kere sordun. Dostunun yüzünde, gözünde, dilinde ellerinde aradın da kıvrak, hain bir soru işaretiydi bulduğun.. Dost..

Deve'n